Iako su Stranglerse uvek trpali u koš sa ostalim pankerima, oni nikad nisu bili pank bend. Pojavili su se sredinom sedamdesetih, kada je pank pokret bio u povoju, pa su ih razni kvazi-muzički kritičari i časopisi koji su se bavili subkulturom, nazivali pank bendom, ali je moje mišljenje da su oni bili post-punk pre nego što je pank uopšte uobličio svoju formu. Psihodelični prizvuk za koji su bile zaslužne sveprisutne klavijature, pravile su otklon od karakterističnog minimalističkog pank zvuka sedamdesetih. Tekstovi su takođe, prilično različiti od tadašnjih opšte prihvaćenih, buntovnih pank himni i u njima nalazimo tragove karakterističnog uvrnutog britanskog humora, pomešane sa inteligentnim pogledima na svet. Namerno su u nekim pesmama smišljeno zgražavali javnost, ne bi li dobili još malo publiciteta (Peaches recimo ima prilično seksistički tekst ).

“Walking on the beaches looking at the peaches
Stars in the window
Will you just take a look over there (where?) there
Is she tryin’ to get outta that clitares?
Liberation for women
Thats what I preach
Preacher man
The air is like a murmur”

Za razliku od ostalih tadašnjih novih bendova, razlikovali su se i po tome što članovi Stranglersa nisu bili tinejdžeri, naprotiv. Bubnjar Jet Black je rođen 1939. i u vreme izdavanja prvog albuma “Rattus Norvegicus“ imao je čak 38 godina. Pevač Hju Kornvel je imao 28 a isto toliko i klavijaturista Dejv Grinfild. Već iz tih podataka proizilazi da su teško mogli deliti iste stavove i emocije sa ostatkom tadašnje britanske scene. Ipak, neke od pesama iz perioda od 77-80 (kada su izdali četiri albuma) kao što su “Peaches”, “No More Heroes” i “Nice N Sleazy” su postale pravi hitovi i spadaju u pank klasike.

Početkom osamdesetih, ubacuju više klavijatura i češće eksperimentišu sa zvukom i gotovo da potpuno menjaju stil muziciranja. To se moglo osetiti na konceptualnom albumu iz 1980. godine “The Gospel According to The Meninblack” koji je bio prilično ezoteričan, inspirisan biblijskim tekstovima i u muzičkom smislu dosta tiši i mirniji. Pravi uspeh dolazi samo nekoliko meseci kasnije kada album “La Folie” ulazi na top liste i na njoj se zadržava nekoliko meseci. Jedanaesto mesto je bilo najviše na kom je album bio.

“Let me introduce you to the family”, “Pin Up”,”La Folie” i posebno “Golden Brown” (No. 2 na UK top listi) postaju veliki hitovi i radio stanice se prosto utrkuju koja će pre puštati Stranglerse. Tu uspešnu fazu zaokružuju kompilacijom “The Collection 1977-1982” sa koje skidaju singl “Strange Little Girl”, koji se penje do sedmog mesta, a ustvari je prvobitno snimljena još na prvom demu grupe izdatom čak 1974. godine.

Komercijalni uspeh privlači veće kompanije i bend potpisuje za “Epic Records” i već prvim albumom za novu izdavačku kuću menjaju zvuk i ubacuju više akustičnih instrumenata i zvuk sintisajzera postaje još dominantniji. Tri singla sa albuma ostavljaju trag, a verovatno najveću popularnost i u kasnijim vremenima doživljava pesma “Midnight Summer Dream” koja je napisana gotovo u tada vrlo popularnom “new romantism” stilu.

“Woke up on a good day
And the world was wonderful
A midnight summer dream had me in its spell”

Sledeća ploča “Aural Sculpture” donosi novinu – duvačku sekciju (trubu, trombon i saksofon). Ploča donosi priličan uspeh i odlukom da na kasetnoj verziji albuma bude igrica za tadašnje ZX Spectrum kompjutere nazvana “The Quill” dovlače još veći publicitet i odjek u javnosti.

Uspeh se nastavlja i odličnim singlom ”Always The Sun” i albumom koji je inspirisan narodom Aboridžina – “Dreamtime” izdatim 1986. godine.

Posle par godina neaktivnosti 1990. godine izlazi deseti album grupe nazvan, gle čuda, “10” na kojem bend eksperimentiše sa “big band” zvukom, jer još više pažnje daje duvačima. Pravi hit je bio omot albuma, na kojem su bili predstavljeni tada vodeći svetski političari postavljeni pred mikrofon u polukrugu. To je bio i poslednji album na kojem je učestvovao pevač i gitarista Hju Kornvel.

Suprotno očekivanjima, bend se vrlo brzo oporavio od gubitka Kornvela i doveo dva nova člana – Pola Robertsa kao pevača i Džoe Elisa kao gitaristu.Već 1992. godine izdaju “Stranglers In The Night” na kojem manje “peglaju” zvuk i nekako se vraćaju izvornom soundu. Tri godine kasnije CD “About time” dovodi Najdžela Kenedija kao gosta i gudački kvartet kao preovlađujući zvuk na ploči koja i nije baš oduševila fanove.

I tako, da ne bih pisao još detaljnije, Stranglersi postoje i dan-danas, izdaju povremeno albume, sviraju gotovo konstantno i skoro su napunili četrdeset godina postojanja. Jedan veliki-mali bend, koji je vredan poštovanja i pažnje jer je ceo svoj vek donosio nešto novo, eksperimentisao, napisao puno hitova i dobrih pesama, a prisvajali su ga i pankeri i rokeri i oni okrenuti mekšem zvuku. Ukratko, Stranglersi su postali institucija koja traje!

Zoran Popnovakov (Dotkom)