Fates Warning - bend koji je definisao prog-metal
Helly Cherry
Jedan od bendova koji je zauvek ostao u limbu između undergrounda i mainstreama, bend koji nam početkom godine drugi put došao u goste (prvi put sam iz meni neobjašnjivih razloga propustio koncert) je i meni jedan od najomiljenijih ikada, Fates Warning iz Hartforda nastao još 1983. godine i važi za jedan od bendova koji je definisao progresiv metal kao žanr.
Uostalom, to često potencira i jedan Mike Portnoy, a ja bih se potpuno složio sa njim. Jedini originalni član iz prvobitne postave je Jim Matheos, neverovatni gitarista i kompozitor, čovek koji je više od 35 godina „mastermind“ ovog čuda od benda. Fates Warning nikad nije dostigao popularnost jednog Dream Theater-a ili Queensryche-a, a možda bi najlakše opisao stil muziciranja Matheosa i družine kao spoj ova dva benda, virtuoznost u sviranju i melodičnost u refrenima.
Za sve ove godine FW je samo jednom promenio pevača i to davne 1988. godine kada je impresivnog John Archa zamenio možda tehnički za nijansu slabiji, ali zato meni po boji glasa mnogo prijemčiviji i meni verovatno najdraži vokal današnjice Ray Alder (ili pravog imena Raymond Balderrama, Teksašanin meksičkog porekla). Trenutno su još u bendu Joey Vera (poznat i kao nekadašnji basista bendova Anthrax i Armored Saint) i Bobby Jarzombek, bubnjar sa toliko iskustva da bi mi trebalo bar pola strane da nabrojim gde je sve svirao u svojoj karijeri ( ovde ću pomenuti samo njegov rad u bendovima kao što su Riot, Spastic Ink i Iced Earth). Dugododišnji drugi gitarista Frank Aresti je pre nekih godinu i po iz privatnih razloga napustio bend , ali je ostao prijatelj sa ostalima i najavio mogućnost da učestvuje u snimanjima potencijalnih budućih albuma. Od ostalih bivših članova posebno treba pomenuti neverovatnog Kevina Moore-a, koji je bio klavijaturista na nekoliko albuma tokom poslednje decenije prošloga veka i bubnjara Marka Zondera koji je gotovo dvadeset godina izvodio bubnjarske radove u Fates Warning firmi.
Prvi album,izdat 1984. godine „Night On Brocken“ možda i ne bi mogao da se nazove prog metal albumom, jer je napisan i odsviran pod velikim uticajem Iron Maidena, ali su već „The Spectre Within” i “Awaken The Guardian” izdati godinu i dve kasnije imali izlomljene ritmove i eksperimentalnost u zvuku. Uz neuobičajeno visoki vokal John-a Arch-a FW je definisao svoj specifičan stil koji nije mogao da dobije veliki broj poklonika, ali su zato fanovi svojom vernošću i gotovo idolopoklonstvom doneli bendu više nego kultni status. “No Exit” je prvi album na kojem je pevao Ray Alder i na kojem su imali tipičnu progressive pesmu iz više delova i koja je trajala više od 22 minuta pod imenom “The Ivory Gate of Dreams”. Kasnije su tu formu upotrebili na celom albumu “A Pleasant Shade Of Gray”. Nešto veću popularnost bend je dobio izdavanjem albuma “Perfect Symmetry” a pogotovo “Parallels” i spotovima “Through Different Eyes” kao i “Point Of View” “Eye To Eye”, ali se ne može govoriti o nekim ulascima na top liste.
Album “Inside Out” iz 1994. godine učvršćuje visoku poziciju benda, pogotovo među muzičkim kritičarima, a godinu kasnije bend shvata da zaslužuje i izdanje tipa “Best Of” pa ga pod imenom “Chasing Time” izdaju za svoju dugogodišnju izdavačku kuću “Metal Blade” ali i u Japanu gde takođe dolaze do kultnog statusa. 1997. godine izlazi već pomenuta 53-minutna mračna konceptualna poema “A Pleasant Shade Of Grey” gde bend publici nudi nešto drugačiji zvuk, ali time samo dobija još veću i verniju bazu fanova. “Still Life” je prvi i to dupli oficijalni živi album grupe, snimljen na turneji u Evropi gde je bend dokazao svoje umeće.
Nešto eksperimentalniji, najviše zahvaljujući doprinosu fantastičnog klavijaturiste Kevina Moore-a, ali meni verovatno najdraži album “Disconnected” je izašao 2000. godine. Četiri godine kasnije su izdali do sada najslabiju ploču, desetu po redu, simboličnog naslova “FWX” , ali je i na njoj bilo svetlih momenata kao što su singlovi “Simple Human” i “Another Perfect Day”. Nakon toga usledila je nešto duža pauza tokom koje se bend pregrupisao i promenio bubnjara a u međuvremenu je izdao i prvo DVD izdanje sa snimkom koncerta u Atini pod imenom “Live In Athens” i još jednom “Best Of” kompilacijom nazvanom “A Handful Of Hate”. Povratak albumom “Darkness Of A Different Light” koji je izdat 2013. godine je mogao biti i bolji, ali je zato “Theories Of Light” pravo remek-delo koje Fates Warning može da stavi rame uz rame sa svojim najboljim albumima u karijeri.
Zoran Popnovakov (Dotkom)
Uostalom, to često potencira i jedan Mike Portnoy, a ja bih se potpuno složio sa njim. Jedini originalni član iz prvobitne postave je Jim Matheos, neverovatni gitarista i kompozitor, čovek koji je više od 35 godina „mastermind“ ovog čuda od benda. Fates Warning nikad nije dostigao popularnost jednog Dream Theater-a ili Queensryche-a, a možda bi najlakše opisao stil muziciranja Matheosa i družine kao spoj ova dva benda, virtuoznost u sviranju i melodičnost u refrenima.
 |
| foto: Stephanie Cabral |
Prvi album,izdat 1984. godine „Night On Brocken“ možda i ne bi mogao da se nazove prog metal albumom, jer je napisan i odsviran pod velikim uticajem Iron Maidena, ali su već „The Spectre Within” i “Awaken The Guardian” izdati godinu i dve kasnije imali izlomljene ritmove i eksperimentalnost u zvuku. Uz neuobičajeno visoki vokal John-a Arch-a FW je definisao svoj specifičan stil koji nije mogao da dobije veliki broj poklonika, ali su zato fanovi svojom vernošću i gotovo idolopoklonstvom doneli bendu više nego kultni status. “No Exit” je prvi album na kojem je pevao Ray Alder i na kojem su imali tipičnu progressive pesmu iz više delova i koja je trajala više od 22 minuta pod imenom “The Ivory Gate of Dreams”. Kasnije su tu formu upotrebili na celom albumu “A Pleasant Shade Of Gray”. Nešto veću popularnost bend je dobio izdavanjem albuma “Perfect Symmetry” a pogotovo “Parallels” i spotovima “Through Different Eyes” kao i “Point Of View” “Eye To Eye”, ali se ne može govoriti o nekim ulascima na top liste.
Album “Inside Out” iz 1994. godine učvršćuje visoku poziciju benda, pogotovo među muzičkim kritičarima, a godinu kasnije bend shvata da zaslužuje i izdanje tipa “Best Of” pa ga pod imenom “Chasing Time” izdaju za svoju dugogodišnju izdavačku kuću “Metal Blade” ali i u Japanu gde takođe dolaze do kultnog statusa. 1997. godine izlazi već pomenuta 53-minutna mračna konceptualna poema “A Pleasant Shade Of Grey” gde bend publici nudi nešto drugačiji zvuk, ali time samo dobija još veću i verniju bazu fanova. “Still Life” je prvi i to dupli oficijalni živi album grupe, snimljen na turneji u Evropi gde je bend dokazao svoje umeće.
Nešto eksperimentalniji, najviše zahvaljujući doprinosu fantastičnog klavijaturiste Kevina Moore-a, ali meni verovatno najdraži album “Disconnected” je izašao 2000. godine. Četiri godine kasnije su izdali do sada najslabiju ploču, desetu po redu, simboličnog naslova “FWX” , ali je i na njoj bilo svetlih momenata kao što su singlovi “Simple Human” i “Another Perfect Day”. Nakon toga usledila je nešto duža pauza tokom koje se bend pregrupisao i promenio bubnjara a u međuvremenu je izdao i prvo DVD izdanje sa snimkom koncerta u Atini pod imenom “Live In Athens” i još jednom “Best Of” kompilacijom nazvanom “A Handful Of Hate”. Povratak albumom “Darkness Of A Different Light” koji je izdat 2013. godine je mogao biti i bolji, ali je zato “Theories Of Light” pravo remek-delo koje Fates Warning može da stavi rame uz rame sa svojim najboljim albumima u karijeri.
Zoran Popnovakov (Dotkom)