Sin City / Grad greha (2005.)
Helly Cherry
Film Grad greha je rađen kao adaptacija Frenk Milerovog neo-noar strip serijala koji se pojavio početkom 1990-ih, a koji je s druge strane baziran na grafičkim novelama nastalim 50-ih godina prošlog veka. Film predstavlja predivnu, digitalnu formu ružne urbane distopije Basin City-ja, sa nekim zvezdama trenutne holivudske produkcije. Grad greha je prvenstveno posvećen banalnosti nasilja, snimljen u crno-beloj tehnici a pored crne i bele, skoro jedina boja koja se pojavljuje kroz film je crvena, namenski stavljena u cilju simbolizacije krvi i stradanja. Ali uprkos svom mučenju i torturi, Grad greha nam nudi senzaciju bez osećanja, smrt bez kajanja, greh koji ne sadrži krivicu i načelno novitet bez ikakvog iznenađenja. U filmu se oseća da nešto nedostaje a to je pre svega ono ljudsko.
Grad greha je tipičan primer postmodernog filma sa scenama ultranasilja. U njemu postoji nelinearna naracija, naglašavanje subjektivnosti prikazanih događaja iz perspektive junaka filma, posebno kratkim monolozima u trenucima kad se nalaze u nekoj nedoumici ili pred važnom odlukom. Za film je karakteristično i zamućivanje i nestajanje granica između moralnog i nemoralnog ponašanja. Dijalozi i monolozi koje pratimo tokom filma odlikuju se citatnošću samog stripa iz kojeg je film nastao i deluju pretenciozno i poetski, sasvim neuobičajeno za svakodnevno izražavanje.
Grad greha ima mnogo dublji podtekst od većine postmodernih filmova. Veliki sumorni grad kroz koji sve vreme provejava sneg, korumpirana policija, izražena prostitucija, nasilje ženskih bandi. Ono što je najsubverzivnije u ovom filmu je to da iza najprljavijih kriminalnih radnji stoje političari i crkveni velikodostojnici, koji su istovremeno prikazani kao patološki likovi koji uživaju u nasilju i kriminalnim radnjama. Film istovremeno predstavlja radikalan kritički odnos prema društvu koji se retko retko može sresti u savremenom holivudskom filmu. Jedini momenat u kome film odstupa od stripa je taj što je radnja filma smeštena u nepostojeće vreme i nepostojeće mesto. Prikazano nasilje je odraz nejednakosti i pada osnovnih društvenih vrednosti.
Film se sastoji iz tri priče koje su međusobno isprepletene. Za svaku je karakteristično pojavljivanje grubog, muškog karaktera i fatalnog ženskog lika, po ugledu na filmsku tradiciju noar žanra. U prvoj priči u ulozi Marva se pojavljuje Miki Rurk, koji nakon noći provedene sa ženom svojih snova, nakon buđenja vidi da je ona ubijena. Pratimo scenu brutalnog prebijanja policajaca tokom njegovog bekstva koja je nerealistično prikazana u duhu tradicije stripa. Na kraju ove epizode Marv pronalazi kanibalističkog ubicu Kevina, odseca mu ruke i noge i pušta vuka da završi posao do kraja. Kevinov zaštitnik je jedan od vrhovnih sveštenika kod koga Marv odnosi Kevinovu glavu i ubija i njega. Marv završava svoj život na električnoj stolici i pod ucenom potpisujući izjavu kojom priznaje odgovornost za sve Kevinove žrtve.
U drugoj priči imamo detektiva Hartigana koji poslednjeg dana pred penzionisanje pokušava da spase jedanaestogodišnju devojčicu Nensi Kalahan od svirepog silovatelja koji je ujedno i senatorov sin. Detektiv onesposobljava senatorovog sina i uspeva da spasi devojčicu, ali pritom biva teško ranjen od strane svog kolege, korumpiranog policajca. Odveden je u bolnicu a operaciju i oporavak je platio sam senator jer želi da se osveti Hartiganu za svog sina koji više ne može seksualno da zlostavlja maloletne devojčice. Nakon osam godina provedenih u zatvoru, odlučuje da preuzme krivicu kojom se tereti senatorov sin i potpiše izjavu kojom priznaje da je on počinio sva ta zlodela, čime biva pušten na slobodu. Inače svakog četvrtka tokom osam godina je dobijao pismo male Nensi, koja se negde krije u spoljašnjem svetu. Tokom scene ulaska u bar gde saznaje da je Nensi odrasla i postala plesačica, za šankom vidimo Marva kako završava svoje piće, iako smo već videli njegovo pogubljenje, što predstavlja odliku nelinearne naracije.
Treća priča je takođe karakteristična po glavnom muškom karakteru u interpretaciji Klajv Ovena i nezaštićenog ženskog lika konobarice. Tokom filma vidimo on završava u naručju fatalne žene koja je istovremeno vođa ženske bande prostitutki grada Basin. I u ovom segmentu filma prisustvujemo izraženoj količini scena stilizovanog nasilja. Za razliku od tradicionalnog prikazivanja prostitutki koje su uglavnom svedene na žrtve imigracije i makroa, koje su izopštene iz svakodnevnih tokova života zbog sramote i osećanja krivice, prostitutke grada Basin su jake, nezavisne, destruktivne. Nose kožne kostime, jaku šminku, raznoliki arsenal oružja i učestvuju u masakru policajaca. Estetika kojom su predstavljene je prenaglašena tako da njihova reprezentacija deluje skoro nerealno.
Grad greha je ultranasilan film sa elementima postmodernog filma, ali nasilje prikazano u njemu deluje potpuno nerealno, stripovski, kao da gledamo crtani film ili igramo video igricu. Sam Robert Rodrigez govoreći o filmu kaže da Američka filmska asocijacija nije pravila nikakve probleme tokom njegove realizacije i prikazivanja u bioskopima, prvenstveno zbog stilizacije i komičnosti nasilja. Stilizovan svet, strip i apstraktna struktura njegovog opisa nasilja i akcije prenešena je na platno na taj način da smo puštanjem filma svesni da se nalazimo u svetu njegove fikcije.
Aleksandar Stošić
Grad greha je tipičan primer postmodernog filma sa scenama ultranasilja. U njemu postoji nelinearna naracija, naglašavanje subjektivnosti prikazanih događaja iz perspektive junaka filma, posebno kratkim monolozima u trenucima kad se nalaze u nekoj nedoumici ili pred važnom odlukom. Za film je karakteristično i zamućivanje i nestajanje granica između moralnog i nemoralnog ponašanja. Dijalozi i monolozi koje pratimo tokom filma odlikuju se citatnošću samog stripa iz kojeg je film nastao i deluju pretenciozno i poetski, sasvim neuobičajeno za svakodnevno izražavanje.
Grad greha ima mnogo dublji podtekst od većine postmodernih filmova. Veliki sumorni grad kroz koji sve vreme provejava sneg, korumpirana policija, izražena prostitucija, nasilje ženskih bandi. Ono što je najsubverzivnije u ovom filmu je to da iza najprljavijih kriminalnih radnji stoje političari i crkveni velikodostojnici, koji su istovremeno prikazani kao patološki likovi koji uživaju u nasilju i kriminalnim radnjama. Film istovremeno predstavlja radikalan kritički odnos prema društvu koji se retko retko može sresti u savremenom holivudskom filmu. Jedini momenat u kome film odstupa od stripa je taj što je radnja filma smeštena u nepostojeće vreme i nepostojeće mesto. Prikazano nasilje je odraz nejednakosti i pada osnovnih društvenih vrednosti.
Film se sastoji iz tri priče koje su međusobno isprepletene. Za svaku je karakteristično pojavljivanje grubog, muškog karaktera i fatalnog ženskog lika, po ugledu na filmsku tradiciju noar žanra. U prvoj priči u ulozi Marva se pojavljuje Miki Rurk, koji nakon noći provedene sa ženom svojih snova, nakon buđenja vidi da je ona ubijena. Pratimo scenu brutalnog prebijanja policajaca tokom njegovog bekstva koja je nerealistično prikazana u duhu tradicije stripa. Na kraju ove epizode Marv pronalazi kanibalističkog ubicu Kevina, odseca mu ruke i noge i pušta vuka da završi posao do kraja. Kevinov zaštitnik je jedan od vrhovnih sveštenika kod koga Marv odnosi Kevinovu glavu i ubija i njega. Marv završava svoj život na električnoj stolici i pod ucenom potpisujući izjavu kojom priznaje odgovornost za sve Kevinove žrtve.
U drugoj priči imamo detektiva Hartigana koji poslednjeg dana pred penzionisanje pokušava da spase jedanaestogodišnju devojčicu Nensi Kalahan od svirepog silovatelja koji je ujedno i senatorov sin. Detektiv onesposobljava senatorovog sina i uspeva da spasi devojčicu, ali pritom biva teško ranjen od strane svog kolege, korumpiranog policajca. Odveden je u bolnicu a operaciju i oporavak je platio sam senator jer želi da se osveti Hartiganu za svog sina koji više ne može seksualno da zlostavlja maloletne devojčice. Nakon osam godina provedenih u zatvoru, odlučuje da preuzme krivicu kojom se tereti senatorov sin i potpiše izjavu kojom priznaje da je on počinio sva ta zlodela, čime biva pušten na slobodu. Inače svakog četvrtka tokom osam godina je dobijao pismo male Nensi, koja se negde krije u spoljašnjem svetu. Tokom scene ulaska u bar gde saznaje da je Nensi odrasla i postala plesačica, za šankom vidimo Marva kako završava svoje piće, iako smo već videli njegovo pogubljenje, što predstavlja odliku nelinearne naracije.
Treća priča je takođe karakteristična po glavnom muškom karakteru u interpretaciji Klajv Ovena i nezaštićenog ženskog lika konobarice. Tokom filma vidimo on završava u naručju fatalne žene koja je istovremeno vođa ženske bande prostitutki grada Basin. I u ovom segmentu filma prisustvujemo izraženoj količini scena stilizovanog nasilja. Za razliku od tradicionalnog prikazivanja prostitutki koje su uglavnom svedene na žrtve imigracije i makroa, koje su izopštene iz svakodnevnih tokova života zbog sramote i osećanja krivice, prostitutke grada Basin su jake, nezavisne, destruktivne. Nose kožne kostime, jaku šminku, raznoliki arsenal oružja i učestvuju u masakru policajaca. Estetika kojom su predstavljene je prenaglašena tako da njihova reprezentacija deluje skoro nerealno.
Grad greha je ultranasilan film sa elementima postmodernog filma, ali nasilje prikazano u njemu deluje potpuno nerealno, stripovski, kao da gledamo crtani film ili igramo video igricu. Sam Robert Rodrigez govoreći o filmu kaže da Američka filmska asocijacija nije pravila nikakve probleme tokom njegove realizacije i prikazivanja u bioskopima, prvenstveno zbog stilizacije i komičnosti nasilja. Stilizovan svet, strip i apstraktna struktura njegovog opisa nasilja i akcije prenešena je na platno na taj način da smo puštanjem filma svesni da se nalazimo u svetu njegove fikcije.
Aleksandar Stošić