Queen su uvjek bili veliki eksperimentatori. Bili su prvi bend koji je se ekstremno igrao sa studiskim efektima, nasnimavanjem instrumenata, prvi su koristili kompjutere i kreirali muziku koja se uživo ne može odsvirati bez pomoći matrice. Bili su kritikovani zbog svoga pristupa muzici, ali kako kritikovati nečiji ekspresionizam? Zašto baš Flash Gordon? Zašto baš soundtrack? Zašto ne neki stariji album, jedan od onih koji su ih ustoličili na tron besmrtnih velikana rok muzike? Jednostavno zbog toga što je kao matrica za film, „Flash Gordon“ označen kao nešto onako, sa strane, a istina je da je jedan od unikatnijih Queen albuma, eksperimentalan kao i svaki drugi prethodni, svjež, poletan, nabijen snagom i senzibilitetom, i nikako limitiran činjenicom da je muzika namjenski rađena za film. Izlazi 1980 godine, u periodu zahuktavanja NWOBH i jedan je od zadnjih albuma jednog od „dinosaurus“ rock bendova tog vremena koji je za sobom ostavio kvalitetniji pečat tokom smjene generacija. Kombinacija efekata, klasične muzike, vrlo karakteristične Brian May oštre gitare i Queen ritam sekcije, isprepleteno semplovima iz najuzbudljivijih scena filma. Sumorna „Execution of Flash“ sa nevjerovatnom vokalnom linijom, klasični Queen u „Battle Theme“, „The Wedding March“ u tako jasno Freddy Mercury stilu, i za kraj „The Hero“, neočekivani radiski hit.
Svako ko je u mladosti gledao film, voli Queen, neće odoljeti da se prijatno nasmije kada vidi ovaj album.
Nikola Franquelli